Ορκομωσία

Χθές ορκίστηκαν η Λ. και η Ζ. και είναι επισήμως πλέον απόφοιτητες του τμήματος Δημοσίας Δοιηκήσεως του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών!!!Βασική και φυσιολογική επαγγελματική σταδιοδρομία μετά τη φοίτηση σε αυτό το τμήμα είναι η στελέχωση του δημοσίου τομέα. Ανάθεμα όμως αν κατάλαβαν για ποιο πράγμα ορκίστηκαν , όχι μόνο οι φίλες μου αλλά γενικά όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάποτε έδωσαν τον ίδιο όρκο, γιατί αν πραγματικά καταλάβαιναν τότε ίσως ήταν πιο γλυκείς και ευγενικοί, έκαναν το καθήκον τους χωρίς λαδώματα, έπαιζαν λιγότερες πασιέτζες στον Η/Υ και δεν έκαναν τις 3ήμερες αργίες 5ήμερες!!!!Εντάξει το ξέρω, δεν τους παίρνει όλους η μπάλα, υπάρχουν και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι, σωτοι επαγγελματίες!!

Η τελετή πάλι ήταν ψιλοπρόχειρη, χωρίς καμμία επισημότητα ( δεν πιάνει μια μπροστα στις τελετές του Καποδιστριακού). Είναι κρίμα όμως, τα παιδιά μια μέρα έχουν για να χαρούν το πτυχίο τους γιατί είμαι σίγουρη πως από δω και πέρα θα σιχτιρίζουν αυτό το χαρτί που δεν έχει καμμία ουσιαστική δύναμη, ούτε πότρες ανοίγει, ούτε κυοφορεί δημαντικές προοπτικές και ευκαιρίες. Θα μπορούσε λοιπόν η "γιορτή" να είχε κρατήσει έστω και λίγο παραπάνω από τέταρτο!

Όπως και να 'χει, χάρηκα πολύ για τις φίλες μου και όχι μόνο. Χάρηκα για την Ε. από τον Πύργο, για τη Ρ. από την Ασπροβάλτα που διάβασε κι τον όρκο (καθόλου απρόβλεπτο!), για την Β από την Ερέτρια, για την Εμ. που της άρεσε να τραγουδάει, για το Β που έκανε υπέροχες μημήσεις καθηγητών και για τόσα άλλα παιδιά που πότε δε δεθήκαμε ιδιαίτερα και ούτε κάναμε στένη παρέα, αλλά ανταλλάξαμε σημειώσεις, φάγαμε παρέα στη λέσχη, αλληλοβοηθηθήκαμε στις εξετάσεις, κάναμε πλάκες... Λίγο πριν φύγουμε είδα και τον Χ. (πόσο πολύ μου άρεσε σ' ολόκληρο το 2 έτος!). Είχα να τον δώ καιρό, ήταν ίδιος και απαράλλαχτος, πάντα με το πολύ μακρύ μαλλί του, μόνο που τώρα δε φόραγε τα θεοσκισμένα τζιν και τα παμπάλαια all star του αλλά κουστούμι.Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Χαιρετηθήκαμε, φιληθήκαμε, του ευχήθηκα χίλια συγχαρητήρια. Τελευταία φορά τον έβλεπα. Συνειδητοποίησα πως τελικά θα μου λείψουν όλοι αυτοί!!Θυμήθηκα και τη μαμά που κατα καιρούς βλέπει παλιούς συμφοιτητές της στο δρόμο. Μπορεί και γω μετά από 20 ή 30 χρόνια να τους πετύχω κάπου. Άραγε θα τους θυμάμαι τότε? αυτοί θα με θυμούνται ή μάλλον θα θέλω να με θυμούνται?